Op 10 kilometer van de kust en 90 kilometer van Siena ligt het plaatsje Bolgheri. De bakermat van beroemde trofee-wijnen. De meeste domeinen hier maken hun wijnen voor hoge waarderingen door invloedrijke wijnjournalisten en voor rijke verzamelaars. Hoewel technisch perfect, hebben ze wat mij betreft een deel van hun ziel verloren door de fantastische oorspronkelijke wijngaarden uit te breiden met kwalitatief mindere stukken.

Mulini di Segalari, van Marina en Emilio, is hier een beetje een vreemde eend in de bijt. Een bezoek aan het 2,7 hectare tellende Mulini is een compleet andere realiteit. Verscholen tussen beboste heuvels moet je eerst een riviertje oversteken en daarom wordt je voor een bezoek opgehaald door Marina in een 4×4. In 2002 hebben Marina en haar man Emilio deze vergeten plek met bijbehorende ruïnes van watermolens gekocht en er weer tot leven gebracht.

Marina en Emilio staan dicht bij de natuur en werken op biodynamisch wijze. Ze proberen de planten een natuurlijk evenwicht te laten bereiken. Dat betekent niet snoeien en ook geen, zelfs niet organische, bemesting. De plant moet het zelf redden. De van nature vigoureuze wijnstok heeft hierom hele bescheiden rendementen.

Wat Mulini voor mij zo bijzonder maakt, is het genoegen dat de wijn me iedere keer geeft, de verteerbaarheid. De wijnen zijn door en door Toscaans en toch ook duidelijk een Bordeaux-blend. Emilio is een begenadigd wijnmaker, die met zijn minimum interventie aanpak, geen toevoegingen behalve een beetje sulfiet tijdens het bottelen, ieder jaar weer weet te overtuigen.

Een bezoek aan Roberto Bianchi is een fijne ervaring. Het domein ligt in alle rust net buiten het dorpje Radda in Chianti en is omgeven door wijngaarden en olijfbomen. Als het weer goed is, proef je de wijnen op het ruime terras, met uitzicht over de eigen wijngaarden en die van buurman Montevertine. Roberto heeft veel uitgesproken ideeën, maar geen zendingsdrang.

Toen de vader van Roberto in 1974 vanuit Milaan verhuisde om wijn te gaan maken in Chianti was de (wijn)wereld een andere plek. De eerste jaren waren ingewikkeld, Radda is een van de hoogstgelegen dorpen van de Chianti Classico en de wijngaarden van Val delle Corti hebben een oostelijke expositie. Volledige rijping was daarom nooit vanzelfsprekend. Toen Roberto in 1999 het domein van zijn vroegtijdig overleden vader overnam, was de situatie al een stuk beter. De oudste wijngaard – waar hij in de beste jaren Riserva van maakt – had inmiddels een respectabele leeftijd bereikt, en in recente jaren heeft ook het warmere klimaat een gunstige invloed op de rijping van de druiven. Het voordeel van de hoge ligging blijft echter, in Radda kan sangiovese een finesse en elegantie ontwikkelen die je in de warmere delen van Toscane niet snel tegen zal komen.

De ideale balans tussen rijpheid en frisheid bereik je alleen in de wijngaard, nooit door ingrepen in de kelder. Roberto bewerkt de wijngaarden volgens biodynamische principes, zonder certificering na te streven. Door zijn aandacht voor de weerstand van de stokken, heeft hij zijn kopergebruik terug kunnen brengen tot een ongekend lage 2 kg / ha. De ranken worden niet gesnoeid en de van nature productieve sangiovese heeft een bescheiden evenwichtig rendement van 30 hl / ha bereikt. Een van de minder alledaagse keuzes is het ontbreken van een sorteertafel of selectie van trossen tijdens de oogst. Roberto heeft zoveel vertrouwen in wat zijn wijngaarden hem geven, dat imperfecte druiven voor hem ook een expressie van de wijngaard zijn. Ik kan me niet herinneren dit ooit eerder te hebben gehoord, eigenlijk alle topdomeinen werken met een drievoudige selectie van de druiven: gedurende het seizoen in de wijngaard; tijdens de oogst; en na plukken op de sorteertafel. Maar de voor Toscane bijzonder lastige jaargang 2014 heeft mij overtuigd van Roberto’s zienswijze, Val delle Corti’s Chianti Classico is een ongekend succes van complexiteit en drinkbaarheid.