Liguria in het noordwesten van Italië, met Genoa als bekendste plaats, heeft dankzij de bescherming van de Alpen en de Appenijnen tegen de Noordenwind een gematigd klimaat en is het er warmer dan in het zuidelijker gelegen Toscane. Op het eerste gezicht prima condities voor het maken van bijzondere wijnen maar Liguria is door zijn onherbergzaamheid voor de wijnmaker een echte uitdaging.

Ik kwam hier in ’89 voor het eerst. Met interrail. Met de boemel van Genua de kust af, de deuren konden nog open destijds. Een overdaad aan kleuren, geweldige geuren en die adembenemend mooie Middellandse Zee. Hier rijzen de bergen en heuvels als steile kliffen recht uit de zee. 

Niet de gemakkelijkste hellingen om druiven op te laten groeien. In het gebied produceren de meeste wijnboeren dan ook op aangelegde terrassen, vaak op traditionele wijze, alleen voor de eigen regio. Van grootschalige productie methoden en de bijbehorende mono-cultuur is hier dan ook geen sprake geweest. Niet voor niets zijn er in deze regio tot op de dag van vandaag meer dan honderd inheemse druivenrassen geplant. Alleen de landarbeiders die vroeger met manden vol druiven op de rug over de kronkelige bergpaadjes hun weg zochten naar de wijnkelder, zijn nu vervangen door mono-rails.

Ik vind Liguria een van de fijnste regio’s van Italië. De mensen zijn hier wat stugger dan in de rest van het land, Genua is rauw, maar authentiek en de Bloemenrivièra vind ik mooier dan de Amalfi-kust. En, het is een cliché, maar de keuken is geweldig. 

Toen in de jaren tachtig toeristen de regio begonnen te ontdekken, net als ik, kwam de niet al te rendabele wijnbouw onder druk te staan. De lokale wijnboeren gingen massaal wat anders doen en lieten hun wijngaarden onbeheerd achter. Het gevolg was dat ook de terrassen niet meer werden onderhouden en er een steeds groter gevaar op lawines ontstond. De overheid greep in en besloot Liguria te ondersteunen en kreeg de voornaamste streek, Cinque Terre in 1997 bijvoorbeeld op de wereld erfgoedlijst van Unesco.

Sindsdien is er een hoop ten goede veranderd in met name het bijzondere gebied van de vijf kleurrijke dorpjes die de Cinque Terre hun naam geven. Een nieuwe generatie wijnmakers trok naar het gebied en begonnen de millennia oude terrassen te renoveren. En ook de wijn zelf die van oudsher op zijn best als ‘vrij aardig’ werd gekwalificeerd kreeg een kwaliteitsimpuls. Sindsdien wordt hier door de Italianen gesproken over Heroïsche wijnbouw.

Dat de nieuwe helden van de streek het niet altijd winnen van de elementen en de natuur bleek in 2011. Toen zorgde een storm voor een modderstroom vanaf de berghellingen die twee dorpen nagenoeg verwoestte. Negen mensen kwamen om. Inmiddels is de streek hersteld.