Domein Terre del Faet is van wijnmaker Andrea Drius die hoort bij een nieuwe generatie wijnmakers uit Collio die gezamenlijk op zoek zijn naar de hoogst haalbare expressie van de wijnen uit hun streek. Deze jonge honden willen Collio naar nieuwe toppen brengen.
Andrea heb ik ontdekt via een oenoloog die mij wegwijs maakte in de regio. We hadden afgesproken voor de Lunch bij Trattoria La Subida. Het was bloedheet, maar ze hebben een fijn overdekt terras met een hoog doe-het-zelf gehalte, dat half in een bos ligt met weids uitzicht over wijngaarden. Het eten is zoals een trattoria betaamt, eenvoudig maar verzorgd en de wijnkaart is fijn. Op dit terras zou ik iedere week wel willen eten. Hoewel ik mijn gids duidelijk had gezegd op zoek te zijn naar een mooie ribolla gialla of friulano, bestelde hij tijdens onze kennismakingslunch malvasia. Ik was een beetje verbaasd, maar heb gelukkig verder niets gezegd, de wijn was zó mooi; subtiel, een zilte toon, maar ook witte perzik, balans en frisheid.
.
Tijdens mijn bezoek aan het domein, de volgende dag, werd me ook duidelijk waarom de wijn zo goed was. Andrea Drius is opgegroeid tussen de wijnranken in Gormòns, aan de grens met Slovenië. Na het overlijden van zijn grootvader kreeg hij de zorg over de twee hectare familiewijngaarden. De druiven waren bestemd voor de verkoop, maar door zijn fascinatie met wijn wilde hij niets liever dan zelf wijn maken. Zijn studie oenologie kwam daarbij goed van pas en na enkele experimenten bracht hij in 2012 zijn eerste wijn op de markt.
Hoewel hij dus pas enkele jaren bezig is, heeft Andrea een diepe kennis van zijn streek en de verschillende wijngaarden; uitgesproken ideeën over het werk in de wijngaard en de kelder; 40 tot 60 jaar oude wijnstokken; en veel goede vrienden die ook wijnmaken. Overigens doet hier het vreemde fenomeen zich voor dat in Frankrijk altijd ‘dik’ wordt gedaan over de ouderdom van de wijnstokken. Oude stokken, zoals Andrea deze heeft, lijden minder snel onder droogte vanwege hun diepe wortelstelsel. Ook leveren ze vanwege hun lagere rendementen potentieel betere wijnen. Dat vindt je in Frankrijk dus terug op het etiket: ‘veilles vignes’. In Italië hoor ik er eigenlijk nooit iemand over.
Om de regio opnieuw met wijn te kunnen definiëren gelooft Andrea dat het antwoord ligt in het verleden; wanneer je als wijnmaker teveel in moet grijpen, dan doe je dus iets verkeerd. Voor Andrea draait alles om de kwaliteit van de druif. Is die goed dan is het in zijn ogen de taak van de wijnmaker dat hij deze kwaliteit in de wijnkelder niet verpest.
Vroeger stonden hier de verschillende witte druivenrassen door elkaar aangeplant en werd er één wijn van gemaakt. Andrea heeft gekozen voor de inheemse soorten Friulano en Malvasia. En dat levert complexe wijnen op met veel structuur en mineraliteit die ook na meerdere glazen interessant blijft om te drinken.