Friuli heeft een torenhoge reputatie als het gaat om witte wijnen. De streek ligt aan de grens met Slovenië en de Adriatische zee, op de heuvelachtige uitlopers van de Alpen. Een gedeelte van Friuli was ooit onderdeel van Oostenrijk-Hongarije, je ziet het nog terug aan de gebouwen in de stad als Triëst, maar verder is dat stuk geschiedenis in de tijd opgegaan.

Als toerist moet je hier een bezoekje brengen aan Cividale del Friuli, een klein bergstadje van grote schoonheid. Maar voor de wijn moest ik me melden in Cormòns. Dit stadje is het hart van de Collio dat, samen met Colli Orientali, het beste gebied van Friuli vormt.

De streek dankt zijn uitstekende reputatie aan de unieke combinatie van een eigen micro klimaat met bijzondere bodem met gelaagde structuur. De wijnstokken staan hier afwisselend in lagen waterdoorlatend zandsteen en sponsachtige lagen mergel. De dagen zijn warm. Overdag waait er een thermische wind uit de zee. ‘s Nachts daalt de temperatuur met de koele wind die uit de Alpen waait. Dat grote verschil tussen dag en nacht temperatuur is ook hier de basis voor de aromatische ontwikkeling van de druif.

Collio was het eerste gebied in Italië dat eind jaren ‘60 moderne keldertechnieken voor het maken van witte wijn omarmde. Tot dan toe was Italiaans wit vaak oxidatief. Modernisering in de kelder door onder andere temperatuur gecontroleerde vergisting, pneumatische persen en meer hygiëne, leidde tot frisse en zuivere wijnen. Een stijl die overal in Italië navolging heeft gekregen. Ondanks dat succes is er -naar mijn idee- ook een keerzijde. Goede wijnen worden in de wijngaard gemaakt en niet in de kelder. Friuli’s in de kelder ‘gemaakt’ en aantal van de (beroemdere) domeinen leunt erg op techniek, met vooral veilige wijnen als resultaat. En het moet gezegd: Ik heb hier praktisch geen slechte wijn geproefd, maar ook heel weinig inspirerends.

Zoals overal in Italië gaat mijn interesse vooral uit naar lokale druivenrassen. Wijnen gemaakt van de van oudsher aangeplante Friulano en Ribolla Gialla druiven die ook hier door relatieve nieuwkomers als de Pinot Grigio en Sauvignon Blanc inmiddels voorbij zijn gestreefd, lag dan ook voor de hand.